Mamo, nie przepraszaj za swoje emocje!

Emocje są codziennością każdego człowieka, które rodzą się w nas w odpowiedzi na konkretne sytuacje. Wielu psychologów podkreśla, że nie ma emocji dobrych czy złych – są jedynie nieodpowiednie sposoby ich wyrażania bądź – co gorsza – sytuacje, kiedy zamiatamy je pod dywan, nie uzewnętrzniając tego, co odczuwamy. Psycholog Paul Ekman, identyfikuje 6 emocji podstawowych, które według niego są uniwersalne i spotykane we wszystkich kulturach – należą do nich radość, smutek, strach, wstręt, złość oraz zaskoczenie. Emocje podstawowe zostały wyodrębnione na podstawie długoletnich badań wśród mieszkańców Państw znajdujących się  na wielu szerokościach geograficznych. Psycholog dowiódł, że nie jest ważne to, gdzie mieszkamy – w Polsce, w Stanach Zjednoczonych czy może w Boliwii – na określone bodźce reagujemy tak samo, wytwarzając identyczne sygnały niewerbalne, takie jak na przykład mimika twarzy.

Dzięki emocjom jesteśmy w stanie lepiej poznać siebie, własne potrzeby oraz zidentyfikować to, co jest dla nas ważne. Emocje są również niezbędnym narzędziem w relacjach międzyludzkich – ułatwiają nam interakcję społeczną oraz pomagają tworzyć satysfakcjonujące kontakty z innymi ludźmi.

Emocje pełnią również bardzo ważną rolę w życiu dzieci. Nie jest tajemnicą, że dzieci uczą się zachowań poprzez obserwację, czyli tzw. modelowanie. Każda kobieta, która pełni rolę matki z pewnością wie, że warto dawać swojemu dziecku dobry przykład do naśladowania, ponieważ najmłodsi chłoną zachowania dorosłych jak gąbka. Jednym z takich dobrych przykładów jest uczenie swojego dziecka wyrażania emocji - jeżeli matka daje sobie przyzwolenie na wyrażanie emocji, pokazuje swojemu dziecku, że jest to coś naturalnego, co warto praktykować.

Chciałabym, aby wszystkie kobiety przekonały się do tego jak ważne jest wyrażanie emocji – tłumienie ich naprawdę się nie opłaca. Dlaczego? Bo jest to niedobre zarówno dla naszego zdrowia psychicznego, jak i fizycznego! Kiedy czujemy złość i nie możemy jej wyrazić, wzrasta ciśnienie krwi, przyspiesza oddech, czujemy ucisk w żołądku. Dlatego dbajmy o siebie, nauczmy się nazywać emocje i je świadomie wyrażać, bo nie ma nic bardziej ludzkiego! Mówi Aneta Grzegorzewska, dyrektor Pionu Korporacyjnego i Relacji Zewnętrznych, Gedeon Richter Polska.

Przede wszystkim postawmy na empatię oraz komunikację pozbawioną agresji. W taki sposób jest skonstruowany model „Porozumienia bez przemocy”. Model ten zakłada uczciwe, w pełni wyrażanie siebie, połączone z jednoczesnym słuchaniem drugiej osoby w empatyczny sposób. Chodzi o jasne wyrażanie uczuć i potrzeb, dzięki czemu możemy otoczyć siebie odpowiednią troską. To pozwala nie tylko zaspokoić swoje potrzeby, ale uczy również odkrywać emocje innych osób. Porozumienie bez przemocy może być z powodzeniem stosowane przez matki, które szukają efektywnego sposobu, aby dotrzeć do swoich dzieci i zrozumieć ich potrzeby.

Żadna kobieta nie powinna chronić swoich dzieci przed dostępem do trudnych emocji. Nie oznacza to oczywiście, że musimy czuć się w obowiązku, aby sygnalizować swojemu dziecku o każdym najmniejszym problemie. Warto zastanowić się, który problem dotyczy dziecka a który świata dorosłych i tych kwestii nie należy mieszać ale ważne jest by kobiety rozmawiały ze swoimi dziećmi również o tych sytuacjach i momentach, które nie są pozytywne i rodzą trudne, nieprzyjemne emocje. Brak rozmowy o sprawach trudnych, udawanie, że problem nie istnieje to pozorny parasol bezpieczeństwa i rozwiązanie krótkoterminowe. Dlatego zdecydowanie polecam szczerą rozmowę ze swoją pociechą. Nauczenie dziecka umiejętności mówienia o swoich emocjach jest pięknym prezentem, z którego skorzysta w życiu. Zachęcam również by poczytać na temat porozumienia bez przemocy, które jest drogowskazem do takiej komunikacji, w której jasno mówimy o swoich emocjach, asertywnie pokazujemy granice, precyzujemy swoje potrzeby i oczekiwania. Uczmy dzieci, że emocje są naturalną częścią naszego życia i nie należy zamiatać ich pod dywan. Szczera rozmowa z dzieckiem to również świetna okazja do tego, aby wzmocnić relację. To właśnie wtedy pokazujemy swojemu dziecku, że traktujemy je z należytą uwagą, troską oraz dojrzałością. Mówi Agnieszka Aksamit-Oknińska, psycholog dziecięcy, Warszawski Ośrodek Psychoterapii i Psychiatrii.